در حالی که کورپوس کریستی به یکی از محورهای کلیدی صادرات نفت و گاز آمریکا تبدیل شده است، کمبود شدید آب در این شهر صنعتی آینده پروژه‌های انرژی و اهداف دولت ترامپ برای گسترش نفوذ جهانی در بازار انرژی را تهدید می‌کند. اختلاف نظر مقام‌های محلی درباره ساخت تأسیسات آب‌شیرین‌کن نیز بر شدت بحران افزوده است.
کمبود آب در جنوب ایالت تگزاس خطر بزرگی را برای یک مرکز صنعتی با رشد سریع ایجاد کرده است؛ مرکزی که برای اهداف دوگانه ترامپ مبنی بر تسلط بر بازارهای انرژی جهانی و کاهش کسری تجاری، مهم و حیاتی به شمار می آید.
کورپوس کریستی، شهری ساحلی در فاصله ۶۴۰ کیلومتری دالاس، در خطر بی آبی است و پیش تر ممنوعیت آبیاری چمن و هشدارهایی پیرامون نیاز به اعمال محدودیت های شدیدتر انجام شده است. هفت سال آب و هوای غیرعادی خشک با رشد سریع صنعتی در بزرگترین قطب صادرات نفت امریکا همزمان شده و منابع آب شیرین را تحت فشار زیادی قرار داده است.
رهبران شهری بر سر این مسئله با یکدیگر اختلاف نظر دارند. شورای شهر به تازگی فعالیت روی تاسیسات آب شیرین کنی را متوقف کرده اند که برآوردهای هزینه برای تصفیه آب دریا از یک میلیارد دلار فراتر رفت و خشم برخی ساکنان را برانگیخت. همچنین این موضوع موجب آشکار شدن نارضایتی های طولانی مدت و رو به افزایش از حضور فزاینده صنایع بزرگ شده است که مصرف کنندگان عمده آب هستند؛ شرکت هایی نظیر اکسان موبیل، کوک اینداستریز، سلانیز و اکسیدنتال پترولیوم.
مقامات هشدار داده اند که اگر خشکسالی در ۱۲ ماه پیش رو از بین نرود، سختگیری های بیشتر می بایست اعمال شود که منابع موجود را تا ۲۵ درصد کاهش خواهد داد.
برایان ویلیامز، مدیرکل آب شهری منطقه سن پاتریکو که شرکت های بزرگی را در میان مشتریان خود دارد، می گوید این کمبود آب بر صنعت تاثیرگذار خواهد بود. او بیان می کند که گویا خشکسالی کنونی قصد تمام شدن ندارد. همه در حال بررسی این موضوع هستند که چه گزینه هایی در دسترس است.
کورپوس کریستی از یک ایستگاه تجاری دور افتاده در قرن نوزده به یک مرکز حیاتی برای بخش های نفت، گاز طبیعی و مواد شیمایی جهانی تبدیل شده است. براساس آمار توسعه اقتصادی، این شهر با ۳۲۰.۰۰۰ نفر جمعیت از سال ۲۰۱۰ تاکنون شاهد بیش از ۵۷ میلیارد دلار سرمایه گذاری مستقیم بوده است. بندر آب های عمیق این شهر، قطب اصلی صادرات نفت خام و گاز حوضه پِرمیان است در حالی که خط ساحلی آن میزبان شش پالایشگاه، یک پایانه گاز طبیعی مایع و چندین کارخانه عظیم پتروشیمی است.
در حال حاضر، حدود نیمی از ذخیره آب شهر به سمت مشتریان تجاری و صنعتی می‌رود، در حالی که سامانه های رودخانه‌ای داخلی که منطقه را تغذیه می‌کنند، در حال خشک شدن هستند.
مخزن چوک کنیون و دریاچه کورپوس کریستی که منابع اصلی آب شهر هستند، در حال حاضر تنها ۱۲٪ پر هستند، زیرا شرایط خشکسالی شدید جریان رودخانه‌ها را در صدها مایل اطراف محدود کرده است.
در حال حاضر، آبیاری چمن در سطح شهر ممنوع شده و محدودیت‌های شدیدی برای کارهایی مانند شستن خودرو و نگهداری از استخرهای شنا اعمال می‌شود.
پیش‌بینی می‌شود که تا نوامبر ۲۰۲۶ (آبان ۱۴۰۵)، دو مخزن اصلی آب شهر آنقدر کم آب شوند که یک اعلامیه اضطراری، محدودیت‌های اجباری به مراتب شدیدتری را تحمیل خواهد کرد.
جان بایرام، مدیر اجرایی سازمان رودخانه نوئسس که منابع آب‌های سطحی منطقه را مدیریت می‌کند، می گوید: همه نگران آن تاریخ هستند.
این کشمکش، ساکنان را در مقابل صنعت سنگین قرار داده است؛ صنعتی که برای مدارس، کتابخانه‌ها و امنیت عمومی شغل و درآمد مالیاتی فراهم می‌کند.
اقلیم شناسان ایالتی انتظار ندارند که خشکسالی به این زودی پایان یابد.
بایرام، به همراه برخی از نمایندگان محلی و کسب و کارها، خواهان ساخت یک تأسیسات آب شیرین کن دریایی چند مرحله‌ای است که در نهایت می‌تواند به بزرگترین تأسیسات در کشور تبدیل شود. او علاوه بر نیاز کوتاه‌مدت، انتظار دارد با رشد شهر، تقاضای آب طی سال‌های آتی ۳۰ درصد افزایش یابد.
او می گوید آن ها برای آینده به آب بیشتری نیاز دارند و می افزاید: پیام من به آنها این است که اکنون زمان آن است که آن را فراهم کنید.
اما در یک جلسه ۱۲ ساعته و جنجالی در ماه گذشته، شورای شهر علیرغم تضمین مالی ۱ میلیارد دلاری از سوی ایالت، به توقف پروژه آب شیرین کن رأی داد.
مایک کالبرتسون که ریاست شرکت توسعه منطقه‌ای کورپوس کریستی را بر عهده دارد و مسئول جذب کسب و کارهای جدید به منطقه است، می‌گوید که مصرف کنندگان بزرگ صنعتی در حال تدوین برنامه‌های اضطراری هستند.
او می گوید که دیگر آب ارزان وجود ندارد و این یک هشدار برای همه مناطق در سراسر جنوب امریکا است که به دنبال جذب صنایع سنگین هستند.
کالبرتسون اکنون بر راه‌هایی تمرکز کرده است که رشد اقتصادی منطقه بدون بدتر شدن وضعیت ادامه یابد. او می گوید: ما در حال بررسی این هستیم که چه شرکت‌هایی را می‌توانیم به اینجا بیاوریم که آب زیادی مصرف نکنند.
منبع: بلومبرگ
