برای بسیاری از امریکاییهای طبقه متوسط، زندگی در خارج از کشور دیگر نه رویا، بلکه یک گزینه واقعی است. مشاوران مالی میگویند کار از راه دور، هزینه پایین مسکن و مالیات کمتر، میلیونها نفر را به سوی اقامت در کشورهای دیگر سوق داده است.
در بحبوحه افزایش هزینهها و انعطافپذیری بیشتر محل کار، تعداد بیشتری از امریکاییهای با درآمد متوسط در حال بررسی گزینههای زندگی هستند که زمانی دامنه انحصاری افراد فوقثروتمند تلقی میشد: اقامت در خارج از کشور.
مشاوران مالی میگویند اینها پاسپورتهای پرهزینه موسوم به «پاسپورتهای طلایی» کشورهایی مثل مالت یا کشورهای حوزه کارائیب (مانند سنت کیتس و نویس یا آنتیگوا و باربودا) نیستند. بلکه اینها مجوزهای اقامت بلندمدت هستند که برای متخصصان عادی و دیگرانی طراحی شدهاند که میخواهند قدرت خرید دلار خود را بیشتر کنند، مالیات کمتری بپردازند یا به سادگی زندگی بهتری را در خارج از کشور تجربه کنند.
اندرو هندرسون، بنیانگذار شرکت مشاور جهانی نومد کپیتالیست (Nomad Capitalist)، میگوید: این یک ‘طرح ب’ (Plan B) است. آنها در واقع دارند آرامش خاطر میخرند— این توانایی را که انتخاب کنند کجا زندگی کنند، چگونه مالیات بدهند و چه نوع زندگیای برای خود بسازند.
چه کسانی به خارج از کشور میروند؟
برآوردهای مربوط به تعداد امریکاییهای مقیم خارج از کشور متفاوت است، اما «برنامه فدرال کمک به رأیدهندگان» وابسته به وزارت دفاع، این رقم را در سال ۲۰۲۲ معادل ۴.۴ میلیون نفر تخمین زده که نسبت به سال ۲۰۱۰ افزایش ۴۲ درصدی را نشان میدهد.
دیوید کوئنزی، یکی از مدیران شرکت مشاور سرمایهگذاری «کرییتیو پلنینگ اینترنشنال، این افزایش علاقه را از نزدیک مشاهده کرده است. او میگوید قبل از سال ۲۰۱۵، به ندرت پیش میآمد که مشتریان با برنامهای برای بازنشستگی یا نقل مکان به خارج به سراغ او بیایند. اما حالا بسیاری این کار را میکنند.. او میافزاید: افزایش ناگهانی این علاقه… مدیریت ثروت برونمرزی را به یک اولویت تبدیل کرده، نه یک فکر ثانویه.
شرکت کوئنزی در حال دریافت تماسهایی از معلمان، مهندسان، صاحبان کسب و کارهای کوچک و دیگرانی است که معتقدند ارزش پول آنها در خارج از کشور بیشتر است.
او میگوید: آنچه که با چکه چکه بازنشستگان شروع شد، اکنون به یک جنبش تمامعیار تبدیل شده است— و دیگر فقط مربوط به ثروتمندان نیست. مردم زنگ میزنند و میگویند: قبلاً هرگز به ترک امریکا فکر نکرده بودم. فقط میخواهم از اینجا بروم—کجا باید بروم؟
همچنین، این روند تنها توسط بازنشستگان تغذیه نمیشود. هندرسون از شرکت نومد کپیتالیست میگوید که برای بسیاری از جوانان امریکایی، امکان کار از راه دور باعث شده که زندگی در خارج از کشور مدتها پیش از دوران بازنشستگی امکانپذیر شود.
هزینه این کار چقدر است؟
خبر خوب برای امریکاییهای با درآمد متوسط این است که نقل مکان به خارج از کشور آنقدر که به نظر میرسد گران نیست و نیازی نیست که روابط خود را با امریکا قطع کنند.
کوئنزی میگوید: مردم میپرسند: آیا باید از شهروندی امریکا دست بکشم؟ حقیقت این است که اغلب آنها به پاسپورت نیاز ندارند، بلکه فقط به مجوز اقامت احتیاج دارند. آنها متوجه نیستند که به ویزای طلایی ۵۰۰ هزار دلاری نیازی ندارند. برای بیشتر امریکاییها، یک ویزای ساده بازنشستگی یا مبتنی بر درآمد کافی است.
مثالهایی از هزینهها
• پرتغال: به گفته هندرسون، ویزایD7 این کشور نیازی به سرمایهگذاری هنگفت ندارد؛ فقط اثبات درآمد ثابت، حدود ۹,۰۰۰ تا ۱۲,۰۰۰ دلار در سال، کافی است. او اضافه میکند: پرتغال بسیار غربیشده، امن و همچنان در میان بازنشستگان و کارکنان دورکار امریکایی محبوب است.
• پاناما: ویزای پِنسیونادو (Pensionado Visa) پاناما از بازنشستگانی استقبال میکند که حداقل ۱,۰۰۰ دلار در ماه درآمد دارند.
• مکزیک: ویزای اقامت موقت مکزیکرا میتوان با داشتن حدود ۴,۰۰۰ دلار درآمد ماهانه یا حدود ۸۰,۰۰۰ دلار پسانداز دریافت کرد.
با این حال، به گفته مشاوران، مزایای تفاوت هزینه زندگی میتواند کاملاً ارزشمند باشد. هزینههای بیمه خصوصی درمانی در پرتغال کسری از حق بیمههای ایالات متحده است. آپارتمانهای رو به ساحل در پاناما با اجارهای زیر ۱۰۰۰ دلار در ماه در دسترس هستند. هزینههای مواد غذایی، مراقبت از کودک و حمل و نقل در بخش بزرگی از امریکای لاتین و اروپای شرقی به طور قابل توجهی ارزانتر است.
کوئنزی این پدیده را «آربیتراژ جغرافیایی (بهرهبرداری از اختلاف هزینههای زندگی) برای طبقه متوسط» مینامد. برای بسیاری از این افراد، این به معنای دستیابی به کیفیت زندگی بدون تحمل فشار مالی است؛ معادلهای که به ندرت در داخل کشور (امریکا) قابل دستیابی است.
منبع: وال استریت ژورتال
